ωδή στη φλεβίτσα ενός αστράγαλου

όλοι οι ποιητές γυρεύουν παραδεισένιους
τόπους να υμνήσουν
εγώ σε βρήκα
ξαπλωμένη στην έπενδυση του αθλητικού της παπουτσιού.
καθόταν στο παγκάκι
στη στάση του λωτού
κατω απο τα φύλλα μιας σφένδαμνου
δεν γύρισε καν να με κοιτάξει
ώσπου
απλώσα το ακροδαχτυλό μου να σου πω ένα
γειά
δεν έδωσα σημασία στις φλόγες της ματιάς της
μόνο εσένα πρόσεχα, μονάκριβή μου
ήθελα να γνωρίζω ανατομία
να βρεθω εκεί απ΄όπου πηγάζεις
να σε αρπάξω στη αγκαλιά μου
να χορέψουμε ένα βαλς πάνω απο τη Γη του Πυρός
πάνω απο τις Άνδεις
ήθελα μαθηματικά να γνωρίζω
να μετρήσω τα αιμοπετάλια που σε κάνουν να πάλλεσαι
να τα φιλήσω ένα-ένα
να ήμουν κλέφτης θρασύς
να σε κάνω δικιά μου
ήθελα τοσα να σκύψω να σου ψιθυρίζω όλη τη νύχτα
Ω γλυκιά φλεβίτσα
του αστράγαλου μιας αδιάφορης θεάς
αλλά πριν προλάβω
σηκώθηκε 
δεν θα ένιωθα καμία θλίψη
αλλά φεύγοντας σε πήρε μαζί της.


πήγα σε ένα ζαχαροπλαστείο και μετέτρεψα όλη μου τη περιουσία σε παγωτό. φυστίκι, μπανάνα, σύκο, καραμέλα, μόκα και φράουλα-πολύ φράουλα. το κοιτώ αμίλητος να λιώνει, μετά θα βουτήξω μέσα το μπολ να πνιγώ. Αυτή θα είναι η ύστατη πράξη εκδίκησης του ποιητή προς την θεά που απαξιεί ...

Γιώργος Τρίκερι.

http://www.youtube.com/watch?v=MKk1u5RMTn4