στη γέφυρα του καραβιού όταν θα φύγεις, άσε τον αποχαιρετισμό. κάπου θα τον νοιώσω, λίγο στο μάγουλο, λίγο στις παλάμες. Ήδη λείπεις, σαν τον εραστή που απο τα χρόνια συνηθίζεις σαν την βραδυνή, βουβή προσευχή. Μη με ξεσυνορίζεσαι στα λόγια. Η θλίψη σαν του αέρα τις πνοές έρχεται και φεύγει, ίσα-ίσα για να νοιώθουμε πως τίποτα δεν θα΄ναι πια όπως πριν.
Έτσι αμετάκλητα άλλαξε η ζωή μου και δεν μπορώ να κάνω τα πικρά γλυκά.
καλό ταξίδι.
Τόνια Λευκογιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου