-- Κι αν σου πω να πέσεις στη φωτιά θα πέσεις?
-- Ναι.
-- ..να, εκεί είναι η φωτιά, πέσε..
....................................................................................................
Στο σκοτάδι δυο λέξεις, πάντα σκοτάδι, ακόμα και μέσα στο φως.
Μετά σιωπή..Μα όχι νηνεμία..
Εκείνη η πυκνή σιωπή, φορτισμένη απ την σκέψη κι έπειτα απ την απόφαση.
Τα χέρια μου ιδρώνουν απ την τρομαχτική πιθανότητα, ευγνωμονώ και τη νύχτα και το σκοτάδι της απόψε, με κρύβουν απ τα διερευνητικά σου μάτια..
Ακούς την καρδιά μου? Όχι, δεν είσαι τόσο κοντά, ποτέ δεν είσαι αρκετά κοντά, ποτέ δεν είσαι αρκετά μακριά, απόψε νιώθω σαν να είμαι χαρταετός, νομίζω πως πετάω ελεύθερη προς τον ήλιο ώσπου τραβάς το σχοινάκι, με φέρνεις, μ'αφήνεις, με φέρνεις..απλώνεις το χέρι και με τραβάς κοντά σου..τόσο κοντά που αναπνέω τον αέρα σου, τόσο κοντά που διακρίνω τις βλεφαρίδες σου να χρυσίζουν στα φώτα της ανυποψίαστης πόλης, τόσο κοντά ώστε να σκεπάσεις το στόμα μου με το δικό σου.
Πιο πολύ χάδι παρά φιλί.
Πιο πολύ άγγιγμα παρά φιλί..
Πιο πολύ ζεστή βροχή παρά φιλί...
Ζεστή βροχή..
Η δύναμη της απουσίας σου είναι καταλυτική.
Ο τρόπος με τον οποίο λείπεις αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο ζωγραφίζονται οι στιγμές μας.
Jazzmine 18/03/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου