Σαν άνθρωπος ίσως να μην έιμαι ο καλύτερος στον κόσμο αλλά έχω μια απαράβατη αρχή..
αν με βάλεις στο σπίτι σου με έβαλες στην καρδιά σου, όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα το ξεχάσω ποτέ , μπορεί να μην σε ξαναδώ αλλά θα θυμάμαι πάντα αυτή τη χειρονομία και θα έυχομαι πάντα το καλό σου...
Το σπίτι μας αντικατοπτρίζει τον προσωπικό μας μικρόκοσμο, στην αρχή της χρονιάς στα σχολεία πάντα βάζω τα παιδάκια μου να μου ζωγραφίσουν το σπίτι τους και είναι σαν να με έχουν βάλει μέσα.
Όλοι έιμαστε αδέρφια μικροί, μεγάλοι, άσπροι, μαύροι, μπλε, κιτρινοί .μενεξέδες και ζουμπούλια...
Το σπίτι, το αυτοκίνητο, το ρούχο, τα λεφτά είναι ύλη αυτό που μένει είναι η αγάπη και η αγάπη τα χτίζει όλα.
Χωρίς αγάπη είμαστε κούτσουρα που σιγοκαίμε στη φωτιά.
Ένας άγραφος χάρτης που περιμένουμε να χαρτογραφηθεί.
Μια τριανταφυλλιά γεμάτη αγκάθια πρίν ανθίσουν τα πρώτα μπουμπούκια.
Ένας κατα φαντασίαν ήρωας που παλέυει με τα άγρια κύματα ενώ υπάρχει γαλήνη στη θάλασσα..
Η αγάπη δεν έχει όρια μπαίνεις σε μια βαρκούλα φτιαγμένη απο καρυδότσουφλο και πάς χωρίς να ρωτάς
χωρίς να σε νοιάζει και σταμάτας στα πρώτα λιμάνια και μπαίνεις σε σπίτια και πίνεις νερό , χαμογελάς ,ευχαριστείς και συνεχίζεις...
Ναντίνα Κούλη \ Ιούνιος 2011
έτσι είναι... η ανιδιοτέλεια σ αυτό το συναίσθημα κρύβει μεγάλη δύναμη...
ΑπάντησηΔιαγραφή