Κάθε ξημέρωμα η ίδια ιστορία.
Θαρρείς και το παράξενο νησάκι το σβήνει ο ήλιος που ανατέλλει και το ξεχωρίζεις μόνο σαν αχνοφαίνεται η μέρα..
Δεν προλαβαίνω ποτέ να στο δείξω, πριν το ξημέρωμα πρέπει να φύγεις..σαν τη Σταχτοπούτα, πριν μεταμορφωθεί ο κόσμος μας σε κολοκύθα.
Μάταια έψαξα να το βρω, με βάρκα, κολυμπώντας, ατενίζοντας..
Οι ντόπιοι με παίρνουν για τρελό, ποτέ λένε δεν είχε εκεί νησί, το τσούζεις κανονικά στα μπαράκια μορφονιέ..?
Μα κάθε μέρα, δυό στιγμές πριν φανεί ο ήλιος, κάθε μέρα η ίδια ιστορία, ολοκάθαρο το κόκκινο νησί ισορροπώντας στην άκρη του ορίζοντα είναι εκεί, ζωντανό, το βλέπω, για δυο στιγμές μονάχα μα δε χωράει αμφιβολία, το βλέπω.
Κι έπειτα..άξαφνα..καταλαβαίνω..
Το νησί..εσύ..το κάλεσμα..να τι θέλει να μου πει!
Υπάρχει ένας τόπος που εσύ κι εγώ μπορούμε να υπάρξουμε, ναι, ένας τόπος που θα μπορώ να σου κρατάω το χέρι κάτω απ΄τον ήλιο, να σ' αγαπάω στο φως, που επιτρέπεται να σε θέλω, να σε κοιτάζω, που επιτρέπεται να ζήσουμε, γι αυτό δεν το βλέπει κανείς, γιατί είναι για μας τους δυο, γι αυτό δεν το βρίσκω, γιατί εσύ δεν είσαι μαζί μου, τρέχω ξυπόλητος μέχρι το λιμάνι, το πλακόστρωτο μου καίει τις πατούσες μα η καρδιά μου είναι τρελή από χαρά μπαίνω στο καφέ, - η Ελένη? Ξέχασα το...το...τα γυαλιά μου χτες βράδυ στη βάρδια της.. μήπως...
- η Ελένη έφυγε σήμερα το πρωί, ήρθε ο άντρας της και την πήρε, η μικρή της μπήκε στο νοσοκομείο, ε, και πια δε θα γυρίσει, τελειώνει κι η σεζόν..
Που τ' αφήσατε τα γυαλιά θυμάστε, να ρίξω μια ματιά....
Που τ' αφήσατε τα γυαλιά θυμάστε, να ρίξω μια ματιά....
Eμπνευσμένο από τη ζωγραφιά του Τ.αρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου