Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

ΕΝ ΠΛΩ




Κίνηση. Το πλοίο γλιστράει πάνω στο θαλασσινό νερό. Μια γυναίκα γύρω στα τριάντα, φορώντας ένα μαύρο φουστάνι μέχρι το γόνατο και καφέ σανδάλια, σηκώνεται να πιάσει το περιτύλιγμα μιας καραμέλας που μόλις έπεσε από τα αδέξια χοντρά χέρια της. Ένας νεαρός, μάλλον αξύριστος από πεποίθηση, περπατάει  στο  σαλόνι κρατώντας στο δεξί του χέρι μια οδοντόβουρτσα γαρνιρισμένη με μια νιφάδα οδοντόκρεμας που τη βαραίνει. Ένα εξάχρονο αγόρι, πιθανώς από τις Ινδίες, πηγαινοέρχεται με γοργό πηδηχτό βηματισμό και ανοιγοκλείνει με πάταγο την βαριά πόρτα του καταστρώματος. Η στάθμη του ανοιχτόχρωμου , απ΄ το πολύ γάλα, καφέ του διπλανού μου κυματίζει μέσα στο πλαστικό ποτήρι στο ρυθμό των μποφόρ. Και τότε θυμάμαι ότι το πλοίο κουνιέται.


Όλα γύρω μου κινούνται. Κι εγώ αμετακίνητη τα παρατηρώ. Νιώθω σαν αυτοκίνητο που’χει σταματήσει με αλάρμ στη λωρίδα έκτατης ανάγκης και ταλαντεύεται από τη σκόνη αέρα που αφήνουν πίσω τους τα άλλα οχήματα. Όχι. Σκέφτομαι. Εγώ κινούμαι. Όχι ακριβώς. Το πλοίο με κινεί. Πάω όπου με πάει. Όχι. Πάω όπου εγώ έχω επιλέξει να με πάει. Ταξιδεύω.
Κάθε μέρα ταξιδεύω. Η σκέψη μονίμως εν πλω. Κι εγώ ακίνητη. Πλέω στα όλων των αποχρώσεων μπλε νερά της ζωής πάνω στο επιβατηγό «ΟΝΕΙRO». Οι μέρες κυλάνε, αποχαιρετώντας λιμάνια που έπιασα, καλωσορίζοντας νέους προορισμούς, γευόμενη τον ήλιο, τον αέρα , το φεγγάρι, τη βροχή, τη φουρτούνα, τη νηνεμία.


Και τότε κάπου-δεν ξέρω πού, σε κάποιο λιμάνι-ακόμα δεν έμαθα το όνομά του, ακούγεται ο συριστικός ήχος που συνοδεύει κάθε απρόσμενη ανακοίνωση. Το βλέμμα μου στραμμένο προς την έξοδο κινδύνου, οι πνεύμονές μου σε άπνοια, η καρδιά μου μια μπίλια που χτυπιέται μέσα στο φλιπεράκι του στήθους μου… «Σας ενημερώνουμε για την πιθανή ύπαρξη βόμβας στο καράβι. Παρακαλείστε όπως αποβιβαστείτε άμεσα.»
Και τότε αναγκάζομαι να πατήσω ξηρά. Περιμένω μέχρι να βεβαιωθώ –αν και δεν αμφιβάλλω και πολύ, ότι το πλοίο είναι ασφαλές. Οι ώρες περνάνε κι εγώ καθισμένη στο μόλο σχεδιάζω με ανεξίτηλο στυλό καρδούλες και λουλουδάκια στο μπετό.


Ώσπου από τα μεγάφωνα της καρδιάς του ακούγεται η είδηση: «Σε λατρεύω».
Ένα ταξίδι η ζωή. 
Στα ναυάγια έχω πάντα για σωσίβιο την αγάπη. 
Τι κι αν ξεφουσκώσει;
Τουλάχιστον έμαθα να το φορώ.

 Βίκυ Μιχαλοπούλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου