Ήταν μονάχα ένα βράδυ.
Με κοιτούσες πάνω από γεμάτα πιάτα και αδειανά ποτήρια, κάτω από γέλια και συζητήσεις..
Αργότερα έμεινες μόνος, εσύ κι η καλοκαιρινή νύχτα στον κόλπο του Γερολιμένα, πέτρα και νερό, ένας άντρας κάτω από ένα αόρατο μαχαίρι, σειρά μου να σε κοιτάξω, σιωπηλή φιγούρα στο μισοσκόταδο.
Σου πέταξα ένα βιαστικά σκισμένο πακέτο χαρτάκια.
(κάτι ακατανόητο μ' έσπρωξε να φυλάξω τ' άλλο μισό..)
Μου έγνεψες να κατέβω.
Ήταν μονάχα ένα βράδυ.
Ένα βράδυ που το περάσαμε μιλώντας ακατάπαυστα,
γελώντας ατελείωτα,
πίνοντας ασταμάτητα ο ένας απέναντι απ' τον άλλο,
πάνω στη θάλασσα, πίσω απ' το βράχο, μέχρι το ξημέρωμα.
Ύστερα άπλωσες το χέρι και ζήτησες αυτό που δεν είχα να σου χαρίσω..τότε..
Έφυγα κι έπειτα από λίγο κλείνοντας τα παραθυρόφυλλα σε είδα να περπατάς με το ύφος του ανθρώπου που ξέρει ότι τον βλέπουν.
Την άλλη μέρα έφυγες νωρίς για να μη μας προλάβεις.
Ήταν μονάχα ένα βράδυ.
Αλλά μυρίζει ακόμα βασιλικό κι ας χειμώνιασε.
Ήταν μονάχα ένα βράδυ μα το σκέφτομαι ακόμα.
Για τον Μ.
Οκτώβριος 2011
Jazzmine @ room 11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου