εποχές

σε μια εποχή που βιάζεσαι να μεγαλώσεις
βιάζεσαι να ζήσεις
να αγαπηθείς και να μισήσεις.
που πείθεις ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό
ότι αισθάνεσαι κατί έντονο
όχι γιατί όντως το αίσθανεσαι
μα γιατί νιώθεις την ανάγκη να μπεί ένα συναίσθημα στην ζωή σου να σε ιντριγκάρει...
μιλάμε λες και ειμάστε εκατό χρονών
απογοητευόμαστε πιο πολύ απ΄τον καθένα
όλα αυτά τα νιώθουμε τόσο έντονα
γιατί μας συμβαίνουν πρώτη φορά
δεν τα έχουμε ξαναζήσει και μας αφοπλίζουν
κάποιοι είναι τόσο αδύναμοι που τα παρατάνε με την πρώτη.
πως έχεις τα μούτρα να εμφανίζεσαι και να λες δεν μπορώ άλλο
απ΄τα 18 σου?
κάθε μέρα που ξυπνάω λέω θα έπρεπε να΄χω γεννηθεί σε άλλη εποχή
νιώθω ότι βγήκα κάπως καθυστερημένα,
επειδή ακρίβως δεν βιαζόμουν να ερθώ στη ζωή
ήρθα στην εποχή της βιασύνης και της εξέλιξης
εκεί που όλα γινόνται τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνουμε για πότε τα ζησαμε.
γι' αυτό λοιπόν καθέ φορά που κοιτάω έξω ψαχνώ έναν ουρανό δίχως
καλώδια στολισμένο
μια θάλασσα διχώς βαρκάκια και σημαδούρες
κι έναν προορισμό διχώς κακόβουλους ανθρώπους και μηχανές...
καλημέρα.


Άννα Τσαμ Αναστο.
(18 και κάτι μηνών)