Έτσι όπως μπαίνω μέσα από το πουκάμισό σου και γλιστράω στο κορμί σου, έτσι δειλά που σε κοιτάζω πριν ακόμη αγγιχτούμε, έτσι όπως όλα τα ξεχνάω όταν σε νιώθω μέσα μου κάνοντάς με δική σου.. έτσι.. έτσι ακριβώς.. στο παραμύθι των νευρικών ερώτων μου έδωσες τέλος, με πήρες από το χέρι και περάσαμε μαζί την πόρτα για το ζωντανό παραμύθι, με τις νεράιδες και τα ξωτικά, με τα χρώματα και τα δάση, τα λουλούδια, τα δέντρα, εμάς σε κάθε παραμικρή γωνιά του πολύγωνου κόσμου και σε κάθε κυρτή καμπύλη του τρισδιάστατου ερωτισμού, να αντικατοπτρίζεται το ξαναμμένο φιλί μας σε κάθε σταγόνα επάνω στα φύλλα, στο παραμύθι που φτιάξαμε εμείς, γιατί δεν υπάρχει ΕΓΩ ή ΕΣΥ πια, όπως λες, υπάρχουμε ΕΜΕΙΣ..
Κάποτε και κάποτε ετούτο το εμείς βάραινε το σβέρκο μου, με έγδερνε κι έκλαιγα από πόνο. Έσκυβα από το βάρος και το αίμα έφτανε στα μάτια μου, δεν έβλεπα, δεν άκουγα. Είχα εθιστεί στην δουλοπρεπή μου ανάγκη να αποδείξω πως μπορώ να κάνω τα πάντα. Εσύ μου έβαλες φτερά και μου σήκωσες το κεφάλι να βλέπω ψηλά, κι έτσι σε είδα καλύτερα, χρωματιστή, λαμπερή, στην ευθεία των ματιών μου, στην αστάθεια που έχει το φιλί, στην πάλη των σωμάτων, στην συσσωμάτωση.. εκεί.. κάπου εκεί έχασα το μυαλό μου… και δεν το θέλω πίσω, κράτησέ το εσύ, που το γέμισες χρώματα και ‘ΜΟΥ ΑΛΛΑΞΕΣ ΤΗΝ ΟΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ’…
..allure''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου