κι αν κατέβηκα τότε κάτω ήταν επειδή ξεφώνιζαν οι γάτες και επειδή η νύχτα άφηνε μια μακριά σκοτεινή γυαλάδα που έφτανε ίσαμε το παράθυρο μου και με στράβωνε, το λοιπόν μύριζε μπελάδες η βραδιά κι ουδέποτε είπα όχι στους μπελάδες,
τώρα το ξέρεις.
κι έτσι σε γνώρισα, ντυμένο με κείνο το τριμμένο μισοφέγγαρο φορεμένο κατάσαρκα, αυτό το ίδιο που κρατώ στα χέρια μου και παλεύω να βγάλω τους λεκέδες ώρα τώρα, μα τούτοι οι λεκέδες δε βγαίνουν, το αίμα δε σβήνεται μήτε απ το φεγγάρι, παράξενο πράμα και το αίμα και το φεγγάρι κι ο έρωτας.
Jazzmine in a pot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου