Νύχτα θολή γεμάτη αέρα. Χωρίς αστέρια να σου κρατάνε συντροφία ,δίχως φεγγάρι να σου φωτίζει το δρόμο. Μόνο τα μούντα ,πορτοκαλωπά φώτα της πόλης έχουν μείνει να σου φουντώνουν την μοναξιά! Η σκέψη μου πλανέυτηκε , στόχο δεν έχω .Το αποψίνο βράδυ σου ανήκει ! όχι επειδή είμαστε μάζι. Επειδή η ψυχή μου βρίσκεται στα χέρια σου. Ξες έχω πολεμήσει πολλούς δαίμονες και οιωνούς ,έχω περάσει απο φουρτούνες και κατολισθήσεις, μα ήμουνα εγώ κι η μοναξιά μου. Τώρα; Τώρα υπάρχεις εσύ ! Δεν ξέρω τι είσαι, σύμμαχος ή εχθρός, τα όπλα σου τα χεις μόνο για την μάχη ή κάποτε η λέπιδα θα γυρίσει προς τα μένα και θα καρφώσεις την καρδιά μου; Μια καρδιά που δεν σπάει αφού δεν είναι από γυαλί, μια καρδιά που δεν καίγεται, ούτε καταστρέφεται, μια καρδια που μόνο λεηλατείται, μαραίνεται, πονάει. Ποιός είσαι συ στην ιστορία και γιατί ήρθες; Για να φέρεις την άνοιξη ή το ψυχρό χειμώνα; Αν φέρεις και τα δύο τελικά ποιά θέση μάχης θα επίλεξεις; Η καρδιά μου μαραίνεται, κοίτα να την ποτίσεις!
Άννα Τσαμ Αναστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου