Αναρωτιέμαι από το βράδυ: πόσα μπορεί να πει ένα τραγούδι με στίχους και με υποβλητικότητα? Πόσο μέσα μπορεί να πέσει μια ταινία σχετικά με την αναζήτηση και την αργοπορία?
Και βρέθηκε τώρα μπροστά μου, ένα βίντεο που τα συνδυάζει και τα δύο -τέλειο, να ναι καλά όποιος το ανέβασε.
Για άλλη μια φορά εγώ κι ο χρόνος, δεν τα πάμε καλά
Είτε είναι λίγος, είτε είναι πολύς για μένα. Είτε είναι εδώ είτε είναι εκεί, πάντως το χατήρι δεν θα μου το κάνει ποτέ, κι ας μου το χρωστάει από τότε που γεννήθηκα. Είναι που ήθελα να τον σκοτώσω, τότε που έδινα πανελλάδικες, και είχα ευχηθεί να είχα μαγικές δυνάμεις για να μπορέσω να τον σταματάω και να τον ξεκινάω όποτε μου γουστάρει. Σκέφτηκα ακόμη και να τον καταργήσω, στην τελική ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο από μια σύμβαση μεταξύ ανθρώπων κι εγώ δεν κατανόησα και δεν συμφώνησα ποτέ με την ανθρώπινη κοινωνία. Έλα όμως, που τα περισσότερα πράγματα είναι θέμα χρόνου. Χρειάζεται να ξέρεις πόσο διαρκεί το οκτάωρο, πρέπει να ξέρεις πόσο διαρκεί το τώρα, το σήμερα, πόσο διαρκεί μια αγκαλιά (35") κι όλα αυτά εμπειρικά. Εμπειρικά επίσης, ο έρωτας είναι θέμα χρόνου, όπως και οι συμπτώσεις, άρα θα μπορούσαμε να πούμε σ'αυτό το σημείο πως ακόμη κι ο έρωτας είναι μια σύμπτωση. Και φυσικά δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, οι συμπτώσεις είναι ένα τεράστιο χωνί, μια μαύρη τρύπα που δεν μπορείς να αντισταθείς, σε ρουφάνε γιατί ξέρουνε οι καριόλες ότι θα πίστευες τα πάντα.
Κι εμείς, που είμαστε αυτοί που είμαστε, και πιστεύουμε μόνο στους ανθρώπους...Ε να λοιπόν που την πατάμε κάθε λίγο και λιγάκι από αυτούς τους ίδιους που εμπιστευόμαστε περισσότερο. Γιατί στο κάτω κάτω, τι είναι η εμπιστοσύνη, αν όχι κι αυτή μια σειρά από συμπτώσεις?
Αλλά ξεκίνησα να μιλάω για ένα τραγούδι και μια ταινία.
http://www.youtube.com/watch?v=jov-O5A7NyU
Γεωργία Καλδάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου