The Grand Budapest Hotel, οι πολύχρωμες περιπέτειες ενός θυρωρού

-Ξέρεις, υπάρχουν ακόμα αμυδρά ίχνη πολιτισμού που απέμειναν σε αυτό το βάρβαρο σφαγείο που κάποτε ήταν γνωστό ως ανθρωπότητα. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι που προσφέρουμε κι εμείς με το δικό μας μετριοπαθή, ταπεινό κι ασήμαντο....Ωχ, χέσ' τα!
Υπόθεση: Σε μια φανταστική χώρα, με στοιχεία παρμένα από πραγματικές χώρες (Κροατία, Τσεχοσλοβακία), ο εθνικός της συγγραφέας έγραψε ένα βιβλίο-εθνικό κειμήλιο με τίτλο "Το Ξενοδοχείο Γκραντ Μπούνταπεστ". Σε συνέντευξη που είχε δώσει ενώ ζούσε, ο συγγραφέας απέδωσε την έμπνευσή του σε μια μακρά συνέντευξη που είχε με τον ιδιοκτήτη του ομώνυμου ξενοδοχείου με το βιβλίο του, πριν από χρόνια όταν ήταν νέος. Αυτά που είχε να διηγηθεί (ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου) ήταν πράγματι ενδιαφέροντα και περιπετειώδη, αλλά το σημαντικότερο γεμάτα μελαγχολία, στυλ, και ευγένεια.
O συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ αυτοκτόνησε το 1942 απελπισμένος για το μέλλον της Ευρώπης και του πολιτισμού της. Έγραψε "Νομίζω ότι είναι καλύτερα να αποσυρθείς σε μια καλή περίοδο, ζώντας μια ζωή στην οποία η πνευματική εργασία σήμαινε την αγνότερη χαρά κι η προσωπική ελευθερία το ύψιστο αγαθό επί Γης.''
Η ταινία "The Grand Budapest Hotel" είναι βασισμένη σε μερικά από τα γραπτά του. Όπως και δύο χαρακτήρες είναι βασισμένοι στη φυσιογνωμία του. Ο κεντρικός χαρακτήρας του θυρωρού στο ομώνυμο με την ταινία ξενοδοχείο Γκουστάβ που τον υποδύεται ο συμπαθής Ρέηφ Φάινς κι ο χαρακτήρας του συγγραφέα που τον υποδύονται σε διαφορετικές ηλικίες ο Τζουντ Λο κι ο Τομ Γουίλκινσον.
Η ταινία εκτυλίσσεται σε μια φανταστική χώρα που φέρει στοιχεία Αυστροουγγαρίας, Τσεχοσλοβακίας και Κροατίας. Κατά την περίοδο της ανόδου ενός απολυταρχικού καθεστώτος που μοιάζει πολύ του ναζιστικού. Άρα, η ταινία έχει και πολιτικό μήνυμα εναντίον των τυραννικών καθεστώτων που στερούν την ελευθερία και τη ζωή από όποιον θέλουν.
Όμως η ταινία αυτή είναι κάτι άλλο πέρα από το σενάριο της. Είναι καλοδουλεμένη. Ο Γουές Άντερσον είναι ο μαέστρος (Δυο από τους καλύτερους σκηνοθέτες της εποχής μας έχουν επώνυμο Άντερσον, ο Γουές κι ο Πολ Τόμας) κι οι ηθοποιοί είναι τα κατάλληλα όργανα. Ένα καστ-σωρός από γνωστούς ηθοποιούς σε μικρούς ή μεγάλους ρόλους. Συμμετέχουν οι γνωστοί της παρέας Γουές Άντερσον (Νόρτον, Γουίλσον, Σβάρτζμαν, Μπρόντυ) αλλά και πολλοί καινούριοι όπως ο Καιτέλ, ο Νταφόε, ο Τζουντ Λο, η Ρονάν, η Σουίντον, η Σευντού (από τη ζωή της Αντέλ, σε ρόλο υπηρέτριας), ο Γκόλντμπλουμ κ.α. Σύνηθως η μάζωξη από καλούς ηθοποιούς δεν οδηγεί σε καλά κινηματογραφικά αποτελέσματα, αλλά εδώ πέρα το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, ακριβώς γιατί κανείς από τους παραπάνω δεν παίζει τον εαυτό του ή τους ρόλους στους οποίους τους έχουμε συνηθίσει.
O Γουές Άντερσον συνεχίζει και σε αυτό το φιλμ να χρησιμοποιεί τις τεχνικές που τον έχουν καθιερώσει σαν χειριστή μιας ιδιαίτερης τεχνοτροπίας κινηματογραφικής αφήγησης. Τα στημένα πλάνα πορτραίτου των χαρακτήρων του, οι συνεχόμενες μακριές σκηνές πάνω σε τρέιλερ στυλ Σκορσέζε αλλά πιο νευρικά και στυλιζαρισμένα ακόμα, τα έντονα χρώματα και χαριτωμένα μοτίβα, η απότομη αλλαγή κατεύθυνσης της κάμερας, η εστίαση της κάμερας που μοιάζει σαν να βλέπεις τους ηθοποιούς μέσα από ένα τεράστιο μικροσκόπιο, η χρήση μακετών και καρτελών για την εξιστόρηση της πλοκής, τα ζουμ σε έγγραφα και αντικείμενα κ.α. Και ένα εκπληκτικά καλό σάουντρακ από τον Αλεξάντρ Ντεσπλά. Θυμίζει έντονα Δόκτωρ Ζιβαγκό.

Γεωργία Καλδάνη

Y.Γ. Το εσωτερικό του ξενοδοχείου δεν θυμίζει και ένα άλλο ξενοδοχείο από μια άλλη ταινία;Τα κρυφά μηνύματα είναι τα πιο γοητευτικά και κατά συνέπεια και τα πιο αποτελεσματικά.