Ελληνικός τίτλος: Το τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι, 1972 του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι με τους Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ, Ζαν Πιερ Λεώ:
Ο Πωλ, ένας μεσόκοπος Αμερικάνος, του οποίου η γυναίκα μόλις έχει αυτοκτονήσει για άγνωστους σε αυτόν λόγους, συναντά σε ένα διαμέρισμα προς ενοικίαση του Παρισιού, τη Ζαν, μια νεαρή κοπέλλα. Σε μια σιωπηλή ερωτική "ζωώδη" ερωτική επαφή, οι δύο ξένοι πειραματίζονται στην αρχέγονη ένωση των σωμάτων χωρίς να γνωρίζουν τίποτα ο ένας για τον άλλον, πράγμα που είναι και το άγραφο συμβόλαιό τους. Αυτός ο πειραματισμός θα τους εμπλέξει σε ένα επικίνδυνο και τραυματικό παιχνίδι με οδυνηρά αποτελέσματα.
Αυτή η εμβληματική έκτη ταινία του σκηνοθέτη, απότέλεσε σκάνδαλο για τα '70τις, παρουσιάζοντας "ωμές" σκηνές σεξουαλικού πάθους και παρεξηγήθηκε όσο ποτέ, από κόσμο που έτρεχε να την δει για την απαγορευμένη σκηνή με το "βούτυρο". Γιατί δεν πρόκειται καθόλου για καθαρή πορνογραφία όπως πολλοί την κατηγόρησαν σε μια πιο συντηρητική για το σινεμά εποχή μα για μια ελεγεία της απελπισίας της μοναξιάς και του υπαρξιακού άγχους, δοσμένης στο ρυθμό ενός μακάβριου χορού. Και γιατί το Τάνγκο; Γιατί είναι ένας χορός παθιασμένος, προκλητικός που γεννήθηκε μέσα στα χαμαιτυπεία της Αργεντινής, απρόβλεπτος, πότε ερωτικός, πότε επιθετικός θυμωμένος και βίαιος που μοιάζει με την ένωση των δύο σωμάτων που ο σκηνοθέτης δεν τα κινηματογραφεί ποτέ δίπλα δίπλα, ποτέ αναπαυμένα το ένα πάνω στο άλλο, μα σε αντιπαράθεση αντιπάλων. Ήδη από τα Ζενερίκ οι πίνακες του Φράνσις Μπέικον με τα κόκκινα και παραμορφωμένα πρόσωπα, προοιωνίζουν τη σφαγή. Η ταινία παραπαίει από τις ερωτικές φαντασιώσεις, καμια φορά και βίαιες όπως αυτές της υποταγής του άλλου ( περίφημη σκηνή σοδομισμού εξ ου και το ακόμα πιο περίφημο βούτυρο) και το φάντασμα μιας αναγέννησης και ενός καινούργιου εαυτού πέρα από λέξεις,κοινωνικές συμβάσεις και ταυτότητες. Οι δύο τυχαίοι εραστές αποδύονται τον αναγνωρίσιμο σε αυτούς και τους άλλους εαυτό τους, βγάζοντας κραυγές ζώων, γυρίζοντας σε μια πρωτόγονη ζωή, ξεχνώντας τον κόσμο που τους περιέβαλλε ως τώρα. Μόνο που για την εύθραυστη Ζαν το παιχνίδι θα πάει μέχρι εκεί που δεν θα το αντέχει και για τον Πωλ που θα προσπαθήσει χωρίς αποτέλεσμα να το αντιστρέψει, μένει εκείνο το τελευταίο Τάνγκο σε μία συνοικιακή Τανγκερία με συνταξιούχους, όπου μαζί με την κοπέλλα επιδίδονται σε γκροτέσκες φιγούρες με τον άντρα να δείχνει τα οπίσθιά του στους σκανδαλισμένους θαμώνες, μια σκηνή σπαρακτικής απελπισίας. Η υποβλητική μουσική του Γκάτο Μπαρμπιέρι ( όχι τυχαίο το ότι είχε κάνει μουσική για θρίλερ), συνοδεύει αυτή τη δύσκολη για το στομάχι ταινία που ομως σε αποζημιώνει με την ποιητικότητά της.
Λίλη Παπασπυροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου