[και πάλι, η ζωή που διαρκεί]
 |
| Oleg Oprisco |
Η διάρκεια είναι μια έννοια δευτερογενής,
δίχως όρια
-λέει το εκτοπλασματικό κορίτσι-
υπόδουλη της γένεσης του χρόνου
και των ορισμών του.
Γι’ αυτό κάθε
εκδοχή του εγώ,
όσο αστραφτερή ή τιποτένια,
στη συνείδησή μας,
ή στην συνείδηση των άλλων,
υλοποιείται εξαντλητικά μες στο χρόνο,
σε ένα κύκλο διαστολής-συστολής,
μέχρι που συρρικνώνεται ξανά,
στην γενέθλια μήτρα/
Ζούμε πλήρως μια τέτοια ζωή με διάρκεια/
ενώ η μέτρησή της,
σε ανεξάρτητα ιδεατά σημεία ελέγχου,
δεν πραγματοποιείται ποτέ.
Και τι είναι η ζωή;
μια θυμέλη των ερειπωμένων θεάτρων,
μια θυμέλη του φαίνεσθαι.
Ενδημεί το ίδιο στη ζέστη
και στο κρύο,
αναπνέει σ’ αυτήν την αφηρημένη βροχή/
μα είναι μόνο μία εντύπωση/
κι όσα ζούμε με ήλιο ή με ξερό άνεμο ή με συντροφιές
ή με τόπους
αντλούνται και συλλαμβάνονται
περίπου σαν ένα στατικό,
ηχογραφημένο τραγούδι,
που δεν υπάρχει
αν δεν ακουστεί/
Κωνσταντίνος Λουκόπουλος
τις λέξεις που μας χαρίζει ο Κωνσταντίνος θα τις βρείτε εδώ: loukopk.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου